Nu ik bezig ben met het schrijven van dit stukje, ben ik ook in gedachten bezig met de preek; ik lees uit de profeet Habakuk en het Evangelie.
De leerlingen vragen Jezus: “Geef ons meer geloof”.
Habakuk zegt: “Hoe lang moet ik nog blijven roepen, terwijl Gij niet luistert?”
Ik lees menselijke vragen en reacties. De profeet, de leerlingen en wij zoeken houvast, we zoeken zekerheid in het leven. We bidden en vragen om een oplossing voor van alles wat ons bezig houdt. De leerlingen vragen gelovig vertrouwen. Hun leven is zwaar en moeilijk. Ze kennen tegenvallers en soms zien ze het niet meer zitten. Gewoon menselijke trekjes die ons niet vreemd zijn. Net als zij vragen en bidden wij ook. Wij hebben een doel voor ogen en dat willen we bereiken. God moet ons daarbij helpen. Maar gebeden worden niet zomaar en direct verhoord. Vertrouwen, ook gelovig vertrouwen, moet groeien. Wij zitten niet altijd op één lijn met God. En soms is de ‘lijn’ overbezet. We zouden naar God moeten luisteren en niet andersom. We kunnen misschien beter zeggen: “Spreek Heer, uw dienaar luistert.” Dat lijkt me beter dan te zeggen: “Luister Heer uw dienaar spreekt”.
Ik geloof oprecht dat God naar ons luistert. Ik weet dat God niet al onze wensen vervult, maar wel al zíjn beloften. God kent ons en weet wat we willen. Het gaat gebeuren, eens, op Zijn tijd. En nee, God wordt niet moe. Blijf bidden, blijf geloven, blijf vertrouwen, blijf hopen.
diaken Gerrit Fennema