Hoop doet leven
We zijn als ‘pelgrims van hoop’ onderweg. We komen ergens vandaan en gaan ergens naar toe. Wat dat ‘ergens’ is, is niet altijd duidelijk. Een tijd geleden sprak ik bij een retraite met een paar mensen over bidden. Een van hen zei dat bidden geen zin heeft. “Kijk om je heen: overal oorlog, overal boze mensen, het is allemaal ellende en God doet er niks aan”.
Ik heb niet direct gereageerd. Wel heb ik gezegd dat ik me kan voorstellen dat mensen kwaad worden. Mensen willen het goede, voor zichzelf en voor anderen. Daarom bidden mensen en vragen God om hulp. Verder in dit gesprekje zei hij dat hij naar het klooster was gekomen om te bidden in alle rust en stilte. Ik voelde een ommekeer in zijn stem. Zijn kwaadheid, zijn woede werd hoop.
Hoop doet leven en bidden kan daar bij helpen. Bidden is praten met God, maar ook luisteren naar God. Het gaat niet om een woordenstroom van ons naar God. Er wordt iets teruggezegd. In de stilte kun je God horen spreken, die zegt: “Ik zie je, Ik hoor je, Ik begrijp je, Ik leef met je mee, Ik lijd met je mee. Kan Ik op die manier jouw pijn verzachten?” Ja, God, U kunt dat en U doet dat.
Wij zijn als pelgrims van hoop onderweg. We zijn onderweg naar God. Dat is ons doel. Dat is het ‘ergens’ waar we naar toe op weg zijn. Het geloof zegt mij dat God de eindbestemming is. Wij zijn op zoek naar God, maar steeds als ik zoek naar God kom ik terecht bij het begin. Het moment dat mij mijn levensadem werd ingeblazen. Dat heeft God gedaan. Ik zit te bidden en kijk naar de paaskaars; het licht van de verrezen Christus. Ik zie twee letters: ‘Alpha en Omega’, Jezus de Christus, begin en eind. Hij is mijn grote voorbeeld. Ik ben op de goede weg. Ik ben een hoopvolle pelgrim.
diaken Gerrit Fennema